اوت کوتور (به انگلیسی: Haute Couture) یک کلمه فرانسوی است که در لغت به معنای «دوخت سطح بالا» است. لباس‌های اوت کوتور به صورت سفارشی و با توجه به اندازه‌های دقیق شخص دوخته می‌شوند و قیمت بالایی دارند. این لباس‌ها با پارچه‌های مرغوب و از ابتدا تا انتها با دست دوخته می‌شوند. فرآیند طراحی و دوخت این لباس‌ها به دلیل تزیین‌های خاص، جزئیات زیاد و نوع پارچه‌ای که دارند زمان‌بر است و توسط دوزندگان مجرب و توانا انجام می‌شود. در این یادداشت شما را با تاریخچه پیدایش اوت کوتور آشنا خواهیم کرد.
قوانین اوت کوتور
کوتور یک واژه فرانسوی به معنای «دوزندگی» یا «خیاطی» است و اوت هم به معنای «بالا» است. لباس‌های کوتور مختص به یک مشتری است و با توجه به اندازه‌های آن شخص دوخته می‌شود. این لباس‌های سفارشی با توجه به زمان، هزینه و مهارتی که برای دوخت و آماده‌سازی‌شان صرف شده است، برچسب قیمت ندارند. امروزه برای این‌که یک برند بتواند از عبارت «اوت کوتور» برای لباس‌هایش استفاده کند باید استانداردهای مشخصی را رعایت کند.
استانداردهای دوخت سفارشی سطح بالا در سال ۱۹۴۵ تعیین شدند و در سال ۱۹۹۲ به‌روزرسانی شدند. این قوانین عبارت‌اند از:
- طراحی پوشاک سفارشی برای مشتریان خصوصی با یک یا دو بار پرو
- داشتن یک کارگاه (آتلیه) در پاریس که حداقل ۱۵ کارمند به صورت تمام‌وقت در آن استخدام شده باشند
- حضور حداقل ۲۰ نیروی فنی تمام‌وقت در کارگاه
- ارائه مجموعه‌ای شامل حداقل ۵۰ طرح جدید از لباس شب و لباس روز در هر فصل مُد (دو بار، در ماه ژانویه و جولای هر سال)
البته این اصطلاح امروزه برای توصیف لباس‌های سفارشی و سطح بالای برندهای مطرح حوزه مد و لباس در پاریس یا سایر پایتخت‌های مد مانند لندن، میلان، نیویورک یا توکیو هم به کار برده می‌شود.
تاریخچه اوت کوتور
پیدایش اوت کوتور به اوایل قرن ۱۷ میلادی بازمی‌گردد. رز برتین، طراح لباس ملکه ماری آنتوانت را می‌توان کسی دانست که فشن و اوت کوتور را به فرهنگ فرانسوی وارد کرد. ماری آنتوانت دو بار در هفته با رز برتین ملاقات می‌کرد. در این ملاقات‌ها برتین جدیدترین طرح‌های خود را به ملکه ارائه می‌داد و ساعت‌ها به بحث درباره آن‌ها می‌پرداخت. ماری آنتوانت عاشق لباس‌هایش بود و به جزئیات آن‌ها توجه زیادی داشت. موقعیت برتین به عنوان طراح لباس ملکه فرانسه باعث شد بتواند بر مد سراسر اروپا تأثیرگذار باشد. در آن دوره راه‌آهن و کشتی‌های بخار، سفر به اروپا را آسان کرده بودند، به همین دلیل بسیاری از زنان ثروتمند اروپایی برای خرید لباس و اکسسوری به فرانسه سفر می‌کردند. سپس همین افرادی که به فرانسه سفر می‌کردند، لباس‌های 
طراحان فرانسوی را با خود به کشورهایشان می‌آوردند و خیاط‌های محلی از روی این طرح‌ها کپی می‌کردند.
چارلز فردریک ورث (اکتبر ۱۸۲۵ تا مارس ۱۸۹۵) هم امروزه به‌عنوان پدر اوت‌کوتور شناخته می‌شود. گرچه ورث در لینکلن شایر انگلیس متولد شد، اما تأثیر انکارناپذیری روی صنعت مد فرانسه داشت و انقلابی در طراحی لباس ایجاد کرد. وی اولین کسی بود که از مدل‌های زنده برای تبلیغ لباس‌های خود به مشتریان استفاده کرد، همچنین او برای اولین بار مارک برند خود را روی لباس‌ها دوخت. ژان پاتو، لنوین، شنل، شیاپارلی، بالنسیاگا و دیور، برندهایی بودند که بعدها پا جای پای ورث گذاشتند.
تفاوت اوت کوتور با سایر لباس‌ها
تفاوت میان اوت‌کوتور با سایر لباس‌های آماده عبارت است از کیفیت پارچه، جزئیات زیاد، دست‌دوز و سفارشی بودن. تمام این ویژگی‌ها باعث می‌شود هزینه تولید این لباس‌ها بسیار بالا باشد. یک پیراهن کوتور ممکن است از ده هزار دلار تا چند صد هزار دلار قیمت داشته باشد. برای دوخت این لباس‌ها به طور متوسط ۷۰۰ ساعت زمان صرف می‌شود و ۱۰ تا ۲۰ نفر در مراحل مختلف تهیه و دوخت لباس روی آن کار می‌کنند. از آن جا که لباس‌های کوتور گران‌قیمت‌‌اند و فرآیند دوخت آن‌ها سخت و زمان‌بر است، فقط بخش کوچکی از بازار مد را در برمی‌گیرند. جالب است بدانید تعداد خریداران لباس‌های کوتور در جهان چیزی حدود ۴۰۰۰ نفر تخمین زده می‌شود. این لباس‌ها بیشتر برای نمایش هنر مد و چاپ در مجلات طراحی و تولید می‌شوند. شاید از خودتان بپرسید پس طراحان اوت کوتور از کجا کسب درآمد می‌کنند؟ بسیاری از خانه‌های مد از این طریق کسب درآمد نمی‌کنند و از این لباس‌های پرزرق‌وبرق صرفاً برای بازاریابی و تبلیغ خط تولید پوشاک آماده خود استفاده می‌کنند.
